Klassiek met jongeren
Vandaag gingen we met tien tieners naar een lunchconcert van het Gelders orkest. Toen ik het hen introduceerde heb ik het voorgesteld als een “belevenis”. Want klassieke muziek……dat is niet cool. 10 Jongeren tekende in om mee te gaan. De meesten hadden nog nooit een symfonie-orkest in levende lijve gehoord, maar zaten wel vol vooroordelen over saaie klassieke muziek. Van te voren vertelde ik hen over Sjostakovitsj en zijn leven in het Rusland in 20E eeuw tijdens de eerste en vooral de tweede wereldoorlog. Dat boeide hen wel; dat hij pas 19 was ten tijde van zijn eerste symfonie en dat hij door zijn muziek kritiek uitoefende op het regime en de oorlogen. De vragen borrelden op: “Zijn er wel stoelen in die zaal?” “Hoezo moet je mobiele telefoon uit?” en ik: “ eh, jongens….geen popcorn in de zaal!”
In de auto naar Arnhem was de sfeer uitgelaten. De CD van de Carmina Burana moest aan: “is dat ook klassiek dan?” “Gaaf!”
De musici namen plaats. Een van de meisjes raakte niet uitgevraagd, een jongen keek mij aan met een blik van verstandhouding als hij iets herkende waar ik eerder over verteld had; het stemmen door de hobo, de concertmeester die ging staan of: “hé ze hebben gewone kleren aan!” ( Ik had ze voorbereid op een zwart pak).En al die namen van de componisten langs de rand van het balkon: “Ik ken ze bijna allemaal….ik woon in de componistenbuurt…”
De dirigent kwam op en de opgewonden spanning was van de gezichten af te lezen. Delen uit de eerste symfonie van Sjostakovitsj. Gegniffel toen bleek dat iemand uit het publiek wél vergeten was zijn mobieltje uit te zetten…
Een half uurtje; precies genoeg. Ik had hen van te voren gevraagd achteraf niet alleen met “mooi”of “lelijk” te komen, omdat er véél meer nuances zijn in de manier waarop je over je ervaringen bij muziek kunt spreken. Het had indruk gemaakt: eerst was er een wat onwennige stilte, toen kwamen de reacties: “Het was soms wel hard zeg!” “Ik kon niet in slaap vallen”, “Hoe kan je nou spelen én naar de dirigent kijken?”, “Wat doet die dirigent nou precies; iedereen weet toch wat hij moet spelen?” “In het echt is het heel anders dan op de CD.” Maar dat deze muziek echt wat deed bij één van de jongens bleek uit zijn opmerking: “ik moest steeds aan allerlei films denken!”
Artimedes 